Bu bir karne yazısıdır

Öğretmenlikten aldığım hazzı başka hiçbişeyden almadım. Belki bilardo…Ama yok yok, öğretmenlik daha güzel. (Tribute to Umut Sarıkaya). Galiba dünyanın en güzel işini yapıyorum. Ama kötü tarafları yok değil. En kötüsü de kalbine soktuğun yavrucuklarla ayrılık zamanının gelmesi.

İki yıl boyunca gud mornink, baybay, dis iz dı futbol dediz dı futbol derken yine bir batın yavru ile ayrılık zamanı geldi çattı. Onlar ÖSS stresine girecek, başka başka sınıflara dağılacak, ve ben artık onların dersine girmeyeceğim. Besle büyüt, sonra onlara nasıl bakacaklarını bilmediğin başkalarına teslim et. Herhalde çocuğunu evlendiren ebeveynin hissettikleri böyle bir şey olsa gerek.

Bugün karnelerini yazdım. En sevmediğim işlerden biri. Bir bölüm var ya hani orada, yorum yazman isteniyor, ama o bölüme yazabileceğin ve yazamayacağın şeyler belli olmakla birlikte zaten çok da minik ve kısıtlı bir yer. İşte onu doldurmak bana zul geliyor. Demek istediklerimi değil de kısacık şeyler yazabildiğim bu kutucuğa sığmayanları, taşanları, gerçek duygu ve düşüncelerimi burada yazmaya karar verdim o yüzden.

Son iki yıldır starring in dis edvençır muvi yapan o kadar güzel, o kadar bıcır bu bebeklerimden bahsederken aslında hepiniz üstünüze alınınız sevgili geçmişteki ve gelecekteki öğrencilerim.

Hayatlarının en değişim dolu, en çalkantılı, en büyük mutluluk ve en büyük yıkımlarından bazılarını yaşadıkları bu yaş diliminde (15-17!) beraber oluyoruz. Sınıf ortamı büyülü bir yer. 29 insan, 29 mucize. Bir paylaşım içindeyiz, konuşmadığımız anlarda bile. Her şeyi konuşuyoruz, en banal konudan tut, en ciddi konulara kadar. İnsan ruhunun en ermiş halinden en karanlık derinliklerine inebiliyoruz. Tarihte gezintilere çıkıp bugüne geliyoruz ve istediğimiz an geleceğe de ışınlanıyoruz. Yeri geliyor Tatooine gezegenini ziyaret ediyoruz, yeri geliyor Avustralya güneşi altındaki Aborijinleri. Geçmiş ve gelecek, gerçeklik ve hayal, güzellik ve dehşet, ümit ve kabulleniş, siyah ve beyaz ve gri bölgeler, hepsi o sınıfta, o 40 dakikada yaşanabiliyor. Birlikte geçirdiğimiz o 40 dakikalar bana hiç yetmiyor, ne mutlu bana ki onlara da bazen yetmiyor, teneffüslere de taşıyoruz bazılarıyla. Aydınlık yüzlerinde, parlak gözlerinde, kocaman gülüşlerinde her sıkıntını unutuveriyorsun o 40 dakikalığına. Etkisi sonrasında da sürüyor hatta, ruhunu yıkayıp pür-ü pak yapıyorlar bir nevi. En güzel terapi, en etkili antidepresan, en rahatlatıcı meditasyon bu 28 güzel ruh, bu 28 güzel yüz ile aynı sınıfta o 40 dakikayı geçirmek.

Bazen bir dakikaları bir diğerine uymuyor, bazen dünyanın en olgun yetişkinlerinden daha yetişkin, daha bilgece sözler ediyorlar, bazen bakıyorsun aslında sadece top oynamak isteyen, ya da ilgi isteyen, ya da henüz kirlenmemiş iç dünyalarını sana açtıklarında kol kanat gerip korumak istediğin küçücük çocuklar oluveriyorlar.

Mesela Ada var aralarında. Karakterli, muhalif, nazik, akıllı, güleryüzlü ve dürüst, sürüngen-, deniz-, müzik-, Asterix- ve Star Wars-severliğiyle de fena halde sevgi beslediğim yavrukuşum. (Quote: “Ne?? Backstage’e mi giriyoruz??!”J ). Alp ve Berkay genelde dalga geçmelerime maruz kalan (“OK, now say the same thing in English!”J) ama bazen beklenmedik derecede olgun ve doğru şeyler söyleyen çok şirin şeyler. Hani okullu dizilerde sınıfın arkada oturan, dersten kopuk gözükmekle birlikte aslında çok da hisli olan çocuk tiplemesi vardır ya, hafif Kurtlar Vadisi tribinde, hah işte, onlardan. Ama ne yalan vardır onlarda, ne dolan. Dürüst, kadir-kıymet bilen, güzelim çocuklar. Bir de İldeniz vardır yanlarında üçüncü ekürileri. Rafa koy seyret - bir surat bu kadar mı güzel olur, bir ağız-burun bu kadar mı hokka olur! Sanırım bu sebeptendir ki Gamze de bazen dersi dinleyeceğine İldeniz’le muhabbeti tercih ediyor ve onu zorla bu aktiviteden koparmak zorunda kalıyorum (hemen spekülasyona başlamayın, sadece arkadaşlar, onu da belirteyim! J). Gamze demişken, adını veren gamzeleri ve yine bir başka porselen bebeğe modellik edecek yüzü ile o kadar güzel bir kız olup klasik genç kız endişelerini yaşıyor dış görünüşü ile ilgili. Son derece gereksiz bir şey, zira dört kızım da birbirinden güzel, her biri kendine özgü bir şekilde. Eda davranışlarında bir olgunlaşma sürecine girdi bu yıl, bu onu daha da güzel hale getirdi, cupcake gibi bir şey kendisi. Duygu ise zaten olgun, sorumluluk sahibi ve bilinçli olmanın hoşluğuna, bir balerin zarafetine ve bir bebek yüze sahipti her zaman, değişen birşey olmadı. Ezgim ise bir Tim Burton karakteri. Kıvır kıvır saçlarının arkasına ve kocaman hırkaların içine gizlenen, kitap okuyan, kendi dünyasının içinde huzur bulan bir küçük yavrucuk. Bazen zorluklar yaşar kendince, ama bu zorluklar onu daha da güçlendirecek. İleride bir kelebek gibi değişim geçireceğinden emin olduğum bir karakter. O bir İngilizce gazisi aynı zamanda, tıpkı Bahri gibi. Dünya sevimlisi Bahri ve sıra arkadaşı Cem bazen Muppet Show’daki Waldorf ve Statler gibidirler, hem didişir, hem birbirleri olmadan yapamazlar. Cem çok rahat ve sevimlidir, hiçbirşeyden endişe etmez, hiçbir zaman onu paniklemiş göremezsiniz. Onun bu rahatlığı ve “idareciliği” İlhan Can’da da var, ama Yağız ile sıra arkadaşlığı onun için gayet faydalı oluyor (Angela Merkel okulumuzu ziyaret ettiğinde giydiği takım elbise ve gözlükleriyle “meğersem biz onun korumalarıymışız” oyunu oynarlarken rolünü benimseyişi gözümün önünden gitmeyecek.J ) Yağız demişken - çok sevimli, çok akıllı, çok çalışkan, “böyle oğlum olsun” dedirten cinsten – bir de gözlerindeki fırlama pırıltıya bayılıyorum. Evleneceği kadın sarışın ve yeşil gözlü olacak. Gelecekteki oğlu ise – Çağrı Cem’di dimi Yağız’cığım? – bana el öpmeye gelecek. Arda da sınıfın diğer bir lokomotifi. Her daim düzenli ve çalışkan, aktif ve aynı zamanda çok sevimli. Bir de kocaman cüssesiyle uzun eşek oyununa alınmıyor (akıllıca bir karar!). Teneffüslerde Orhun’u “şaka amaçlı” tartaklama çabaları her zaman Orhun’un “Hocam yaaa, ben küçüğüm diye bana yapmadıklarını etmiyorlar! Yazık günah ama bana!” diye bana sığınmasıyla son buluyor. Orhun hep über über bakar, sarışın mavi gözlüdür, gürbüz bir Alman delikanlısı olabilirmiş pekala. Sadece Almanca bilmeyişi biraz sıkıntı yaratıyor bu konuda. :P Umut Sarıkaya sever o da benim gibi, ihbin ihbin güleriz bazen aramızda. Çok tatlıdır, sohbeti çok keyif verir, rahattır o da, dikkatsizliğe varacak kadar, aynı Tümer gibi. Tümer ileride henüz ne olacağına karar vermemiş – mesleki açıdan değil, o belli, bilgisayar mühendisi olacak – ama bazı kişilik özelliklerinde daha git-gel aşamasında. Bir ders aktivitesi olarak son derece güzel ve romantik şiirler yazabilirken aynı zamanda, ımmm, burada nasıl ifade etsem, çok romantik olmayabiliyor. ;) İlişkilere bakış açısından 17 yaş zaten oldukça tuhaf ve bulanık bir dönem. Ama bir kendini karşı cinse beğendirme çabası hepsinde fazlasıyla mevcut. Bana da kendilerine takılma fırsatı sunuyor, çok eğleniyorum.J Berkay’ın yaz günü “artislik olsun diye” deri mont giymesi, kadınların büyük çoğunluğunun sakallı değil traşlı erkeklerden hoşlandığını öğrenen Burak’ın yıkılması (sakal bırakma çabası tarafımca devamlı sabote edilir), o doğal haliyle son derece güzel olan kızlarımızın kendilerini tüm yasaklara rağmen mütemadiyen boyama çabaları, pırlanta küpe takıp gelmiş Yağız’ın “Çok Beyonce olmuşsun, pek güzel!:P” dediğim zamanki mesajı alıp küpeyi istemeden de olsa çıkarması, ertesi gün daha maskülen, siyah bir küpeyle gelmesi, Tümer’in “Kızlar benimle ilgilenmiyor!” demesine “Daha iyi, lisede popüler olan çocuklar genelde sonra bir şeye benzemez, ama sen ileride çok prim yapacaksın, inan bana” dememle biraz rahatlaması…hepsi, hepsi, o kadar şirin, o kadar tanıdık ki. Hepimiz de bu yollardan geçtik. En kötü aşk acılarından bazıları da bu dönemde yaşanıyor. Hayata küsebiliyorsun bir dönem. Ama inatla toparlanıyorsun yeniden. İnat demişken, Berk’in kararlılığına saygı duymamak elde değil. O montla o sıcaklarda bile oturdu ya, pes! Ama artık kazağa geçmiş olduğu için çok mutluyum. Kömür renkli saçlar, kömür parlaklığında gözler, bir de o eski güzel gülüşü geri gelsin Berk’in, işte size harika bir delikanlı. Kömür karası gözlere tek sahip olan Berk değil tabii, bir de Can var ki telaşlı hallerinin şirinliği ile sakin hallerinin rehaveti ile kunduz gibi bir şeydir (bunu genç delikanlılar için söylememeliyim, farkındayım, ama benim gözümde bebeksiniz işte, naapiim?!:P) Kuzularımın içinde gülümsedikleri zaman göz kamaştıran bazıları var ki bir de onlara değinelim. Bunlardan biri Şafak. Bir insanın içi dışına ancak bu kadar yansır. Çizimleriyle de ün salmış bir arkadaşımızdır, sıraya çızdiği (ve sonra sildirttiğim) Ogün Sanlısoy resmini Ogün’e mail atmıştım, o da çok beğenmişti. Ya Alihan? Bir insan evladı bu kadar mı şirin olur? O gülüş, o gamzeler, o maviş boncuk gözler! Ama çenesi düşük, tıpkı kankası Berkay (öteki Berkay bu) gibi! Bunlar tipik spor ve FRP seven tayfa. Bildiğin oğlan çocuğu işte. Her fırsatta ver bir top oynasınlar, ver bir Magic Circle mıdır nedir, öyle bir kart oyunu, oynasınlar, daha mutlusu yok onlardan. Sınıfın bazı sessiz, sakin genç beyefendileri arasında sayabileceğimiz Ata, Alp, ve Okan’ı teneffüste bile herhangi bir gürültü yaparken göremez, duyamazsınız. Onları fark etmek başka yollardan gerçekleşir, örneğin kocaman mavi gözleri ve bazen çok düzgün olup bazen de çivi yazısına benzeyen el yazısıyla Alp, dişlerinin arasında beliren beyaz amorf bir nesne ile hemen dikkati çeker – ve sakızını atması için çöp kutusuna yollanır. Okan genelde undercover kalmayı, sessizliği tercih etse de istediği zaman atılımlarda bulunur, sonra yine geri plana çekilir, olan biteni o şekilde takip eder. Ata o kadar sessiz konuşur ki iki yıldır bizimle iletişim kurmaya çalıştıysa da ne denli başarılı olduk tartışılır. Sanırım bize bir şey anlatmaya çalışıyordu. J “Yazı ile anlaşın o zaman!” diye sivri akıllı bir fikir ortaya atacak olursanız eğer, “Ata’nın yazısını okumak, ağaçta oturmuş bir baykuşun otların arasındaki fareyi görmesine benzer!” diyeceğim. Yani baykuş veya kartal iseniz mümkün! Bir diğer harika karakter Batuhan’dır. Dersin ortasında “Miss!” diye bir sesleniş duyuyorsanız bilin ki hemen akabinde konuyla son derece alakasız bir soru ya da yorum gelecektir! Dikkati çok dağınık bu yavrukuş, meraklı ve düşünceli bir genç olmakla birlikte her daim, üzgün olduğunda bile, gülümsemeyi başaran, pozitifliğin vücut bulmuş halidir. Bir de Ozan var böyle, zaten o da bir müziksever, bir ex-Moshpit-dinleyicisi, hatta babasıyla arabada giderken Arka Koltuk dinleyen bir kişilik – nasıl sevilmez ki bu? J Hele ki yüzündeki şirinötesi benler! Apayrı bir sevimlilik ise Ari. Hani bir casting olsa, “Fırlama tipli genç arıyoruz!” diye ilan verseler, kızıl saçları ve çilleri ile Ari biçilmiş kaftan! Aslında çok iyi bir öğrenci olsa da tembellik etti bu yıl. Seneye okul mu, yoksa oto sanayi’de çıraklık mı, bence karar vermeli. J Last but not least, İbrahim’e değinmeliyiz. İşte yine başka bir örnek insan. Beyefendi, çalışkan, uyumlu, sakin, mantıklı – her insan topluluğuna lazım, sahip olduğu vasıflarla çıtayı yüksek tutan bir başka değer.

Daha sayfalarca yazılabilir onlar hakkında, ama ben karne yazısı yazacaktım dimi? Artık o konuya gelsem iyi olur:

Güzel çocuklarım, bu yıl belki de hiç farkında olmadan beni o kadar mutlu ettiniz ki. Farkındaysanız bu yazıda akademik başarı ile ilgilenmedim denilebilir. O zaten sizin olacaktır aklınızı, zekanızı doğru kullandığınızda, yetenekleriniz doğrultusunda dikkatli ve düzenli çalıştığınızda. Kaldı ki bu konuda sizinle yıl boyunca yeterince konuştuk.

Beni esas ilgilendiren sahip olduğunuz insani değerler. İşte bunlar not ile ölçülemez, ancak kalbinizin bir yerine dokunur, oradan her gün mutluluk yayar hücrelerinizin çekirdeğine kadar. En kötü günlerimde bile sizden yayılan bütün o güzel enerji, derslerde ve ders dışında sizlerle konuşup paylaşımda bulunduğumuz anlar, sizin bütün o saflığınız, o temizliğiniz, o farkındalığınız beni öylesine mutlu etti ve sınıf öğretmeniniz olarak o kadar gururlandırdı ki, sizlerle sınıfımızda olduğum anlarda sıkıntılar, üzüntüler hep geri plandaydı.

Shakespeare babamızdan bir alıntı ile uğurlayayım sizi:

How far that little candle throws its beams; so shines a good deed in a naughty world.

(The Merchant of Venice, Act V, Scene I)

Shine on, my little candles!

With all my love…

Seyda Babaoğlu Çakır